Echoes of the End: Enhanced Edition, ilk sürümün iyi fikirlerini daha pürüzsüz bir akışa çeviren bir yenileme gibi hissettiriyor. Savaş animasyonları elden geçirilmiş, vuruş tepkisi ve iptal pencereleri daha netleşmiş, nişan kilidiyle birlikte kaçışların yön serbestliği artmış. Hareket tarafındaki ağırlıksızlık duygusu azalmış ve oyuna döndüğünüz anda “kontrol bende” güvenini veriyor; ilk bölümün temposu da daha iyi açılıyor. Bunlar, kağıt üzerinde küçük, elde büyük fark yaratan değişiklikler ve oyun içinde de kesinlikle hissediliyor efendim.
Echoes of the End: Enhanced Edition oyununun dünyasına adım atar atmaz Ryn’in kayıp kardeşini arayışına ve Aema’nın kenarından çatlayan düzenine kapıldım. Yol arkadaşımız Abram’la kurulan dinamik, yürüyüş aralarında yapılan kısa sohbetlerle ısınan bir ilişki olarak yazılmış. Anlatı düz ve net ilerliyor, ton olarak büyük bir savaş yerine yakın dertlere yaslanıyor ve bu tercih, sahnenin arkasındaki İzlanda esintili coğrafyayla güzel bir uyum yakalıyor.
Echoes of the End: Enhanced Edition içerisindeki bölüm kurgu ve akış, sinematik bir aksiyon-macera için bilerek sınırlı tutulmuş. Tırmanılacak yüzeyler açık biçimde işaretli, çevresel bulmacalar alanı okumaya ve yetenekleri eşleştirmeye odaklanıyor. Tasarımın çizdiği tek şeritli rota, ritmi diri tutarken keşif özgürlüğünü kontrollü biçimde bastırıyor; bu seçim, bulmaca-platform ağırlıklı kurguyu öne çıkarıp tempoyu temiz tutuyor.
Görsel dil, Echoes of the End oyununun Enhanced Edition halinde de deneyimin en parlak tarafı. Buzla lavın yan yana aktığı manzaralar, sisin içinden yükselen kaya sırtları ve güneşin kırıldığı rüzgârlı ovalar, AA seviyesinde bir video oyunu için beklenenden cömert. Teknik tarafta, benim deneyimime göre konsollarda daha istikrarlı ama hâlâ zaman zaman yumuşak bir çözünürlükle karşılaşabiliyorsunuz; okuduğum yorumlara göre PC üzerindeyse bazı sahnelerde mikro takılmalar göze çarpıyor. Yine de sanat yönetimi, bu pürüzleri çoğu an bastırmayı başarıyor.
Echoes of the End, Enhanced Edition halinde savaş tarafındaki dokunuşları, bir süre sonra kendini hissettiriyor. Saldırı zincirleri kesintiye uğramadan yuvarlanma ve parry ile birleşebiliyor, vuruş hissi belirginleşmiş, menzile yakın düşmana otomatik kapatma daha güvenilir. Üstüne yeni ekipman sistemi, 13 kıyafeti Relic’lerle eşleştirerek küçük yapı denemeleri yapmanıza izin veriyor. Normal ile Hikâye arası yeni zorluk seviyesi ve Yeni Oyun + modu ise oyunu bitirdikten sonra sizi bir tur daha çağıracak türden. Ben bu konsepti sevmiyorum, bu yüzden NG+ modunu denemedim.
Buna rağmen dövüşün iskeleti hâlâ tanıdık ve güvenli. Bazı karşılaşmalar tekdüze düşman çeşitleri ve okşayan bir otomasyon hissi nedeniyle unutulabilir olabiliyor. Yine de Ryn ile Abram’ın ortak bitirişleri ve büyü-kılıç senkronu parlak anlar yaratıyor. Kamera, özellikle büyü hedeflemede dar alanlarda hâlâ nazlı davranabiliyor; bu da belirli kapışmalarda ritmi bozabiliyor.
Echoes of the End: Enhanced Edition içerisindeki bulmaca ve platform setleri ise bölümden bölüme yeni fikirler deniyor ve kimi sahnelerde gerçekten sürprizli set-piece anlarına açılıyor. Fakat ara sıra kamera yönlendirmesinin oyuncu kontrolünü kısa süreli elinden alması, akışın ortasında küçük sendeler yaratıyor. Zorluk eğrisi genel kitleyi gözetse de dengesi yer yer inişli çıkışlı hissedebiliyor; özellikle denge ayarlarının tam kararında olmadığı anlar var.
Echoes of the End oyununun teknik cephedeki başlangıç kusurları, Enhanced Edition ile bariz ölçüde törpülenmiş olsa da oyunun köklerindeki bazı titreşimler tamamen kaybolmuş değil. İlk sürümde raporlanan takılmalar, doku pop-in problemleri ve genel cilasızlık duygusu bu yenilemede azalsa da nadiren de olsa başını gösteriyor; HDR açıkken yaşanabilen yansıtma garipliklerini de ayrı bir dipnot olarak gördüm. Yalnız, ben oyunu SDR olarak denedim ve bir sorun yoktu.
Echoes of the End: Enhanced Edition içerisindeki ses ve oyunculuk cephesinde ekip işi belli. Ryn ile Abram’ın atışmaları karakterleri ısıtan türden ve sahne düzenini ayakta tutuyor. Müzik kullanımında gösterişten kaçınılmış, dramatik vurgular yerinde. Bu tutum, görsel ihtişamı ezdirmeden duygusal bir eşlik sağlıyor ve oyunun AA ölçekli hedefiyle uyumlu bir denge kuruyor.
Süre ve tempo açısından bakınca, Echoes of the End: Enhanced Edition oyununu tek oturuşta bitirmekten ziyade iki-üç seansa yaymak en sağlıklısı. On saat bandını aşan, hatta yan toplamalarla on beş saate uzayabilen bir deneyim var; bu ölçekte bir iş için doyurucu. Tempoda nadiren sallantı olsa da yeni sürümün hızlandırdığı açılış, maceraya daha çabuk ısınmayı sağlıyor.
Özetle, Enhanced Edition, Echoes of the End oyununu görsel şölen ve düzgün akan bir oyun çizgisine daha yaklaştırıyor. Dövüşün temel formülü hâlâ konfor alanında kalsa da hissiyat ve okuma netliği belirgin şekilde ilerlemiş. Hareketin yere basması, bölüm açılışının yeniden yazılması ve küçük yapı denemeleri, ilk sürümde keşke dediğim başlıkları kapatmış.
Eğer sinematik anlatımı güçlü, çevresel bulmaca ve platform ağırlıklı, görsel kimliği karakter taşıyan bir aksiyon-macera arıyorsanız, Echoes of the End: Enhanced Edition bu dünyaya girmenin doğru zamanı. Daha derin sistemler ve özgür keşif peşindeyseniz ya da teknik pürüzlere karşı toleransınız düşükse, hâlâ temkinli yaklaşmak akıllıca olabilir ama benim adıma bu yeni versiyon, potansiyeli tavsiye edilebilir çizgiye taşımayı başarmış.
