Kemerleri bağladım, kontağı çevirdim, radyoda son ses 1980’ler rock parçaları çalıyor; ilk virajı döner dönmez RV’nin burnu çamura gömülüyor, kaputtan duman, dışarıdan ayı homurtusu geliyor… RV There Yet? oyununun açılış dakikaları bile oyunun kimliğini tek cümlede özetliyor: Fizik kurallarıyla inatlaşan, kahkahası bol bir yol arkadaşlığı simülatörü. Dört kişi tek bir hurda karavanda hayatta kalma ve eve dönme mücadelesi verirken, her kıç savurma, her panik freni ve her yanlış zamanlı sigara çekişi birer komedi–trajedi anına dönüşüyor; co-op iletişimi, oyunun başrolünde.
Temel kurgu net: Tatilden dönerken ana yol kapanınca Mabutts Valley denen belaya mecburen dalıyorsun; amaç, tehlikelerle dolu arka yollardan Route 65’e geri varmaktan ibaret, ama o sadece sür ve geç sandığın her arazi hamlesi bir mini bulmacaya, her yokuş bir ekip egzersizine dönüşüyor. Direksiyon başında biri varken, diğerleri dışarıda köprü kurup vincin halatını bağlayabiliyor, geçişler planlanabiliyor ya da içeride kaynak yönetimiyle uğraşıp bir sonraki badireyi hazırlayabiliyor; tek bir RV’yi birlikte yönetmenin kaotik uyumu oyunun tamamına yön veriyor.
Kaynaklar hayatta kalma ritmini belirliyor: Hamburger ve antidote gibi ilk yardım klasikleri canı ve statüleri toparlarken, biracık güç, sigaracık ise hız veriyor; dışarıdaysan hurdayı toplayıp kaportayı yamıyorsun, içerideysen motor yağıyla sızıntıyı kontrol ediyor, patlak lastiği değiştiriyor, boşa kaçan enerjiyi tirşe tirşe geri topluyorsun. Bu mikro kararlar, sadece “git–gel” değil, “önce nefes, sonra hız” mantığında esneyen bir tempo üretiyor RV There Yet? içerisinde.
İlerleyiş kontrol noktası kulübeleriyle katmanlanıyor; devrildiğinde veya ayı karavanın tentesini teneke gibi söktüğünde oyunu en baştan sarmıyorsun, son kulübeye ışınlanıp toparlanıyorsun. Bunun iki etkisi var: Birincisi, çılgınlık güven verici bir çevrim kazanıyor ve bir deneme daha demek kolaylaşıyor; ikincisi, ekip sıfırdan başlamak yerine yaptığı hatayı hızla masaya yatırıp yeni rol paylaşımıyla yola çıkabiliyor. Kaosun öğretici bir forma bürünmesi, RV There Yet? oyununun içerisindeki yeniden deneme iştahını diri tutuyor.
Tabii ki RV There Yet? gibi bir oyunda bolca jank da var ama iyi ki de var. Köprüden sarkarken vincin seni ve koca RV’yi fizik kurallarına meydan okurcasına havada asılı bırakması ya da bir tümsekte karavanın ani sekmesi, teoride kusur sayılabilecek şeyler; pratikteyse akşamın en çok güldüren, en çok anlatılan anı oluyor. Oyun o tatlı kontrolsüzlüğü kucaklıyor; hedefi milim şaşan bir hamle bile bir sonraki beş dakikanın senaryosunu yazabiliyor ve bu plansız planlılık co-op sohbetine sürekli malzeme sağlıyor. Bu tip oyunlarında görmeye alıştığımız şeyler aslında.
Zorluk eğrisi ise iletişime abanıyor. Direksiyonda kim var, haritaya kim bakıyor, dışarıda vincin kilidini kim çözüyor? Bir tepenin geometrisini hep birlikte okuyup “şuraya iki kütük, halatı şu ağaçtan ver, sen içerde yağ bas” dediğiniz saniyelerde oyun şovunu yapıyor; koordinasyon bozulduğunda ise tek bir kötü karar karavanı uçuruma, ekibi ayının kollarına teslim ediyor. Kağıt üstünde basit olan bu rol trafiği, pratiğe döküldüğünde “herkesin bir görevi” disiplinine evriliyor.
Vincin kendisi ise oyunun imzası. Dar virajlarda arka aksı çekip doğrultmak, gevşek zeminde karavanı ağaç ankrajıyla adım adım yükseltmek ya da kopmuş bir köprünün karşı yakasına insanı köprü yaparak ağırlık vermek… Hepsi aynı sistemin farklı yüzleri. Kumanda sende olduğunda kudret hissi, kablonun gerilimi ve RV’nin salınımı parmak uçlarına kadar geliyor; kumanda bir başkasındayken güven–teslimiyet ekseninde tatlı bir stres kuruluyor.
Popülerliğin patlaması sürpriz değil; RV There Yet? ilk hafta sonu 100 bin eşzamanlı oyuncu bariyeri aşılırken, “çok oyunculu, fizik tabanlı kaos” açlığının hâlâ capcanlı olduğu görüldü. Bu bir ölçüde yaygın co-op tipi oyun rönesansına da ekleniyor: Yakınlık bazlı sohbetle anlık koordinasyon, küçük felaketlerin komediye dönüşmesi, oyunun Steam platformunun en çok satanlar listesine yükselmesi derken oyun günün “arkadaşlarla akşam” klasiğine çok çabuk yerleşmiş durumda.
Tabii madalyonun diğer yüzü de var ki o da teknik pürüzler. Güncelleme notları bağlantı ve çökme sorunlarını açıkça kabul ediyor; özellikle belirli ayarlarda (ör. kenar yumuşatma) stabilitenin bozulabildiği, bazı sistemlerde çökme yaşandığı raporlanmış durumda. Neyse ki bunlar donanım sınırından çok mevcut kurulumla ilgili ve basit grafik ayarlarıyla ciddi kazanımlar elde edilebiliyor; geliştirici de ardışık güncellemelerle toparlamaya devam ediyor. Kaos iyi ama oturumun çökmesi can sıkıyor. Bu yüzden ayar menüsüne gidip küçük rötuşları yapmak şimdilik pekâlâ değer.
Kontrol/konfor tarafında gelecek vaat eden kısa vadeli yol haritası ufku açıyor: Tam kontrolcü desteği, tuş atamaları, başarımlar, yerelleştirmeler ve Steam Deck doğrulaması gibi başlıklar yolda. Şimdiden kontrolcü ile oynanabiliyor olsa da, resmî ve kapsamlı bir kontrol şeması oyunun erişilebilirliğini bir basamak yukarı taşıyacak. Ton/atmosfer kararları da sürüşün parçası. Dadcore mizahı, sigara–bira–burger üçgeninin absürdlüğü ve arada sırada camdan içeri dalan ayı, potansiyel gerilimi sürekli kahkahaya kırıyor ama gülüşün arkasında hakiki bir arazi okuryazarlığı talebi var.
İçeriğin tek rotayı çok varyasyonla işlemesi şimdilik mantıklı: Kulübeler, küçük sapaklar ve farklı engel kombinasyonları aynı vadide farklı senaryolar üretiyor; tekrar denemeleri tekrar hissettirmeden birbirinden ayırmak, fizik tabanlı co-op oyunlarda en zor iştir ve burada çoğunlukla başarıyla kotarılıyor. Bir yandan da bu iskeletin gelecekte yeni araçlar/koşullar/tehlikelerle genişlemesi oyuna ciddi ömür katar. Kısa vadeli güncellemeler bittiğinde içerik açılımını görmek isterim. Bu arada, oyun için konsol planları konuşuluyor ama resmî bir takvim yok. RV There Yet? için şimdilik tek öncelik PC gibi görünüyor.
Özetle, RV There Yet?, kusursuz değil ama inanılmaz eğlenceli. Jank yönünü mizaha, fiziğini takım oyununa, kaynak yönetimini ise mini yol macerasına dönüştüren bir tasarım var karşımda. Doğru ekiple, iki–üç saatlik akşamlarda bir kulübeye daha diye diye sabahı görebileceğiniz, gülüşle bağırış arasında gezinirken araziyle inatlaşmanın tadını aldığınız bir co-op deneyimi. Kusurlarını güncellemeler ile törpülemeye açık; ruhunu ise şimdiden bulmuş. Direksiyona biri geçsin, diğerimiz halatı ağaca vursun; geri kalanını vadinin kendisi yazıyor.
